Ελληνικός Ολυμπιακός Ύμνος και Αγώνες

Ελληνικός Ολυμπιακός Ύμνος και Αγώνες

 

Κυρίες και κύριοι, πώς είναι δυνατόν να ξαφνιάζεστε με τα «εν Λονδίνω» τεκταινόμενα σχετικά με τους σημερινούς Ολυμπιακούς αγώνες; Έχει καμμία απολύτως σχέση το περιεχόμενο του Ελληνικού Ολυμπιακού Ύμνου με τη σημερινή πραγματικότητα; Θα μπορούσε, με τη σημερινή εικόνα του κόσμου και της πατρίδας μας, να εμπνευσθεί ποίημα τέτοιας υψηλής τέχνης και ιδέας ο Κωστής Παλαμάς;

-Αρχαίο πνεύμ’ αθάνατο, αγνέ πατέρα
Του ωραίου, του μεγάλου και του αληθινού,
Κατέβα, φανερώσου κι άστραψε εδώ πέρα,
Στη δόξα της δικής σου γης και τ’ ουρανού.
-Στο δρόμο και στο πάλεμα και στο λιθάρι,
Στων ευγενών αγώνων λάμψε την ορμή
Και με τα’ αμάραντο στεφάνωσε κλωνάρι,
Και σιδερένιο πλάσε κι άξιο το κορμί.
-Κάμποι, βουνά και πέλαγα φέγγουν μαζί σου,
Σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός.
Και τρέχει στο ναό εδώ προσκυνητής σου,
Αρχαίο πνεύμ’ αθάνατο, κάθε λαός.

 

Αφή Ολυμπιακής Φλόγας

Σήμερα η Ελλάδα μας παρουσιάζει εικόνα οικτρά και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Και από την ανθελληνική ομάδα που μας κυβερνά εντός, αλλά και από τους εντολείς αυτής έξωθεν. Η απαξίωση και η ανυποληψία και η εσκεμμένη αποσιώπηση ακόμη και της αναφοράς του ονόματος της χώρας μας, από τη διεθνή επιτροπή των αγώνων, έχει την αιτιολογία της: Πώς αλλιώς θα μπορούσε να πει ο ηλίθιος κ. Ρογκ ότι οι αγώνες γύρισαν στον τόπο τους;

Ποιος είναι ο τόπος τους, αλήθεια, αν δεν είναι ο ναός του Ολυμπίου Διός, όπως γράφει ο ποιητής;

Πού να κατεβεί και να φανερωθεί το αρχαίο πνεύμα, αν όχι στη δική του οικεία γη, δηλαδή τη γη της Ολυμπίας;

Πώς να λάμψει το αρχαίο πνεύμα, αν ομιλούν για «γκέιμς = παιγνίδια» και όχι αγώνες ευγενείς;

Πώς να συσχετισθούν τα σημερινά «παιγνίδια» με το Ελληνικό Ολυμπιακό πνεύμα, αν το έπαθλο δεν είναι συμβολικό στεφάνι, παρά τεράστια κέρδη από στοιχήματα κλπ.;

Ποιοι κάμποι και βουνά και πελάγη φέγγουν από το αρχαίο Ολυμπιακό πνεύμα σήμερα; Πού είναι η εκεχειρία, που σέβονταν όλοι κατά τη διάρκεια των αγώνων;

Αρχαία Ολυμπία

Αντιθέτως, τα βουνά και οι κάμποι συγκλονίζονται από τις βόμβες και τις εκρήξεις που σκοτώνουν στρατιώτες και αφανίζουν αμάχους (Συρία κλπ.), ενώ τα πελάγη βαραίνουν από τα μεγάλα πολεμικά πλοία που επιδεικνύουν ισχύ. Τίποτε δεν ανυψώνει το πνεύμα στους σημερινούς Ολυμπιακούς αγώνες. Λείπει το όραμα των ωραίων και μεγάλων και αληθινών ιδεών! Ούτε πρόκειται να επανέλθει εκείνο το πνεύμα, αν δεν γυρίσουν οι αγώνες στην Ελλάδα, στη χώρα που τους γέννησε και στο πνεύμα που τους ανέδειξε.

Ας επινοήσει, λοιπόν, η Αγγλία, ένα άλλο όνομα και ας οργανώνονται παγκόσμια «γκέιμς», όπως ακριβώς κάνουν σήμερα και σε όποιες και όσες χώρες θέλουν. Να μη λέγονται Ολυμπιακοί αγώνες πλέον, ούτε να έρχονται να πάρουν την αναμμένη δάδα από την Ολυμπία.

Εκεί, εμείς οι Έλληνες, πρέπει να συνεχίσουμε τους Ολυμπιακούς αγώνες, όπως γίνονταν στην αρχαιότητα, με τα μέσα που διέθεταν τότε και τα αγωνίσματα που επέτρεπαν οι τοπικές υποδομές. Αυτούς τους αγώνες θέλουμε να αναβιώσουμε και επαινούμε την ομάδα-σύλλογο που ιδρύθηκε με στόχο την επιστροφή τους. Μπορεί ν’ αστράψει, τότε, το αθάνατο Αρχαίο πνεύμα και κάθε λαός να τρέχει προσκυνητής του εδώ, στο ναό της Ολυμπίας στην Ηλεία.
logiaspathata.no-ip.org

Το Αρχαίο Ελληνικό άθλημα Παγκράτιον

Το Αρχαίο Ελληνικό άθλημα Παγκράτιον

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί περιληπτική αναφορά στο βιβλίο του Λ. Ε. Σαββίδη με τίτλο «Παγκράτιον, το Ολυμπιακόν άθλημα».
Εξακολουθούμε να ελπίζουμε πως σε μία επόμενη Ολυμπιάδα το άθλημα θ’ ανακτήσει τη θέση που του αξίζει και συμμεριζόμαστε τον αγώνα της Ελληνικής Ομοσπονδίας Παγκρατίου Αθλήματος (Ε.Ο.Π.Α.) για τη διάδοση του προγονικού μας αυτού αγωνίσματος.

Το Παγκράτιον είναι η αρχαιότερη πολεμική μαχητική τέχνη των Ελλήνων, γνωστή, κατά το συγγραφέα, από την 4η - 3η χιλιετία π.Χ. Αποτελεί δε, σήμερα, πραγματικότητα για όλους ότι το Παγκράτιον άθλημα είναι ο πρόγονος των μαχητικών τεχνών που φτάνουν από τα ανατολικά (Κουνγκ – Φου, Ζίου – Ζίτσου, Αϊκίντο, Τζούντο κ.λ.π.). Το ίδιο υποστήριξαν πολλοί ξένοι ερευνητές, αθλητές και δάσκαλοι των παραπάνω ανατολικών μαχητικών τεχνών.

Ο Μάνος δασκαλάκης, αθλητής του Τζούντο για παράδειγμα, γράφει ότι μετά το θάνατο του Μ. Αλεξάνδρου οι Έλληνες παγκρατιαστές εγκαταστάθηκαν, εκτός των άλλων περιοχών, στη βόρεια ορεινή Ιαπωνία και γνωστοί ως «Γέροι των βουνών» αποτέλεσαν την αρχή της γέννησης κάθε μορφής πολεμικής τέχνης του πλανήτη.

Ο Γεώργιος Γερόλυμος (πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Ερασιτεχνικού Καράτε) έχει δηλώσει ότι το άθλημα είναι απόγονος του αρχαιοελληνικού Παγκρατίου και, μάλιστα, ότι το ομολογεί και ο μεγάλος δάσκαλος του Καράτε ο Yahara.

Ο Χ. Σβολόπουλος γράφει ότι το Καράτε της Κίνας είναι βελτιωμένη σε ταχύτητα παραλλαγή του αρχαίου συνθέτου αγωνίσματος Παγκρατίου.

Ο Παρασκευάς Σαμαράς, ερευνητής ιστορικός και καθηγητής Φυσικής Αγωγής, γράφει μεταξύ άλλων: «Μετά την κατάργηση των Πανελληνίων Αγώνων φαίνεται ότι επιβιώνει στην Κύπρο το αγώνισμα κατά τα Βυζαντινά μεν χρόνια ως «πάμμαχος» 5ος αι. μ.Χ., κατά δε τα Μεταβυζαντινά ως «κλωτσάτα» 12ος αι. και κατά τα Μεσαιωνικά ως «λακτές» 15ος μ.Χ. αιώνας… Συνεχίζει αναφέροντας ότι «…είχε τη μορφή παιγνιώδους αγωνίσματος για ενήλικες και μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα συνεχίστηκε στην Κύπρο με την ονομασία μπάτσος-κλώτσος».

Ο Ανδρέας Χατζηβασιλείου από την Κύπρο επιβεβαιώνει ότι το τελευταίο αυτό άθλημα, το οποίον επέζησε ως «μπάτσος κλώτσος», πιθανό να είναι το «Παγκράτιον» των αρχαίων.
Άρα, στον Αιγαιακό χώρο επιβιώνει συνεχώς το άθλημα, αλλά και στον Ιόνιο χώρο προσθέτουμε εμείς, αφού στην ιδιαίτερη πατρίδα μου τη Ζάκυνθο μέχρι σήμερα χρησιμοποιούμε την έκφραση αυτός είναι του «κλώτσου και του μπάτσου», υποδηλώνοντας το άτομο που δεν έχει δύναμη αντίστασης, που γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, άρα που δεν αγωνίζεται.

Οι πηγές αναφέρουν, επίσης, ότι το Παγκράτιον ως αγώνισμα υπήρχε στα Ολύμπια της Αντιόχειας μέχρι τον 6ο αιώνα, επιβεβαιώνοντας έτσι τη συνέχεια και μετά την επίσημη διακοπή του έτους 393 μ.Χ. από το Βυζαντινό αυτοκράτορα Θεοδόσιο.

Αλλά και έρευνες Γερμανού αρχαιολόγου επιβεβαιώνουν Παγκρατιαστές αθλητές στην Ολυμπία μέχρι και τον 7ο αιώνα μ.Χ.

Ακόμη και ο Ρήγας Φεραίος, στην Αυστραλία ευρισκόμενος, γράφει για τους Ολυμπιακούς αγώνες στα «Προλεγόμενά» του, αναφέροντας μέσα σ’ αυτούς και το Παγκράτιον. Στη συνέχεια περιγράφει ένα τέτοιον αγώνα σαν να τον ζει ο ίδιος και καταλήγει βεβαιώνοντας ότι «Ο Δρόμος, η Πάλη, ο Δίσκος, το Άλμα και το Παγκράτιον παίζονται μέχρι της σήμερον εις την Θεσσαλίαν και εις όλην την Ελλάδα».

Με τα κείμενά τους οι συγγραφείς, λοιπόν, από τα πανάρχαια χρόνια των «Ορφικών» και της «Αργοναυτικής Εκστρατείας» ως τα αρχαϊκά, τα κλασσικά, τα ελληνιστικά και τα μεταχριστιανικά-βυζαντινά και, μέχρι σήμερα, πείθουν για το αρχαιοελληνικό ίδιο άθλημα σε μορφή πάντα εξελισσόμενη.

Για τους παραπάνω λόγους, πιστεύοντας πως είναι υποχρέωσή μας η ανανέωση και επαναφορά του αθλήματος στην αυθεντική του μορφή, απευθύναμε συγκεκριμένη πρόταση στους οργανωτές των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 χωρίς να πάρουμε, δυστυχώς, την οποιαδήποτε απάντηση.
Κατοχυρώθηκε μόνο το… «θαλάσσιο σκι» σ’ αυτούς τους αγώνες, ενώ υπήρχε δικαίωμα πρότασης δύο αγωνισμάτων.

Γι’ αυτό και επιμένουμε πως πρέπει να συνεχιστεί η προσπάθεια επανόδου του αθλήματος στην κλασσική μοναδική του μορφή! Όχι εκείνη της περιόδου της Ρωμαϊκής παρακμής, όπου επαγγελματικά σωματεία ασκούσαν το Το Αρχαίο Ελληνικό άθλημα ΠαγκράτιονΠαγκράτιον ως αιματηρό θέαμα με σκοπό το κέρδος. Όχι εκείνη που προσπαθούν να επιβάλουν και σήμερα οι Αμερικανοί, καθώς συνεργάζονται με κερδοσκοπικές οργανώσεις.

Όχι με τη μορφή των Κινεζικών και Ιαπωνικών οργανώσεων, επίσης, οι οποίες συνεργάζονται για την επαναφορά του Παγκρατίου με σποπό και το κέρδος και την προσφορά του αιματηρού θεάματος της Ρωμαικής αρένας.

Γιατί το αρχαιοελληνικό Παγκράτιον δεν ήταν μάχη βίαιη, αλλά περιλαμβανόταν ανάμεσα σε χωρούς και τραγούδια.

Γιατί δεν είχε τραυματισμούς και ήταν λιγότερο επικίνδυνο από την Πυγμαχία, αφού ο άνδρας που ήθελε να αγωνιστεί και στο Παγκράτιον και στην Πυγμαχία, ξεκινούσε με το Παγκράτιον, επειδή δεν ήθελε να τραυματισθεί, πριν αρχίσει το δεύτερο αγώνισμα (Michael Poliakoff).

Πάντως, πολλοί Έλληνες και ξένοι έχουν υποστηρίξει την επαναφορά του Παγκρατίου από τις δεκαετίες του 1960 – ’70
και ύστερα από την πρόταση και τις έρευνες του συγγραφέα Λ. Ε. Σαββίδη η ανανέωση του αθλήματος έχει αρχίσει:

Έχει ενταχθεί στο ακαδημαικό πρόγραμμα της Σχολής Ευελπίδων.
Έχει περιληφθεί ως άθλημα στα «Παμβοιώτια» της Θήβας.
Λειτουργεί «Τμήμα Παγκράτιον» στο Δήμο Άνω Λιοσίων.
Για μας τους Έλληνες είναι καθαρά θέμα πολιτισμικό η επαναφορά του και πρέπει να γίνει στόχος μας η ένταξή του στο Ολυμπιακό Φεστιβάλ Νέων, που ξεκίνησε το 2004 στο στάδιο της αρχαίας Ολυμπίας και θα τελείται μόνιμα.
Έτσι, τουλάχιστον υπάρχει ελπίδα πως η επαναφορά και η ανανέωσή του θα είναι η πιο πιστή αντιγραφή της αρχαίας και αυθεντικής μορφής του «Παγκρατίου».
logiaspathata.no-ip.org

«Καμπανάκι» για τον Επικούριο

«Καμπανάκι» για τον Επικούριο

Η διείσδυση υδάτων στους κίονες και τους δόμους του δημιουργεί πρόσθετους κινδύνους στον Επικούριο Απόλλωνα, το χιόνι απειλεί το Κολοσσαίο και οι αμμοθύελλες την αιγυπτιακή Σφίγγα.

«Κι αν χιονίζει και αν βρέχει, το αγριολούλουδο αντέχει» αλλά όχι και τα μνημεία. Αν χιονίζει, αν βρέχει, αν κάνει παγετούς ή καύσωνες, αν δηλαδή όλα τα φαινόμενα γίνονται πιο έντονα λόγω κλιματικής αλλαγής, αρκετά είναι τα μνημεία ανά τον κόσμο που θα κινδυνεύσουν.

Τον κώδωνα δεν κρούουν οι αρχαιολόγοι, ούτε οι μηχανικοί, αλλά οι μετεωρολόγοι. Στον μεγαλύτερο διαδικτυακό τόπο ενημέρωσης για μετεωρολογία, το accuweather.com, παρουσιάζεται το αποτέλεσμα μελέτης ειδικών επιστημόνων. Επισημαίνουν ότι ο δικός μας Επικούριος Απόλλωνας, το Κολοσσαίο της Ρώμης, η Σφίγγα της Αιγύπτου, το Άγαλμα της Ελευθερίας στη Νέα Υόρκη και το μνημείο του Οδυσσέα Σ. Γκραντ στην Ουάσιγκτον ίσως πέσουν θύματα των καπρίτσιων του καιρού.

Ο μετεωρολόγος Τζιμ Αντριους θεωρεί πως τα μνημεία αυτά, σχεδόν άτρωτα μέσα στη ροή του χρόνου, αδυνατίζουν τώρα με τα ακραία καιρικά φαινόμενα. Και δίνουν σημάδια της φθοράς που υφίστανται εξαιτίας τους. Σημάδια που οι κυβερνήσεις πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη. Μέχρι τώρα, όπως επισημαίνει, τα μνημεία αντιμετωπίζονται για την προσέλκυση τουριστών. Τώρα πρέπει να ληφθούν μέτρα, προκειμένου να συνεχίσουν να παίζουν αυτόν το ρόλο.

Στα 1.131 μέτρα από την επιφάνεια της θάλασσας, σε ένα βουνό της Πελοποννήσου, ο ναός του Επικουρίου Απόλλωνος προστατεύεται εδώ και μερικές δεκαετίες από ειδική τέντα. Το μεγαλύτερο πρόβλημά του είναι οι τεράστιες διαφορές θερμοκρασίας μέσα στην ίδια μέρα. Επίσης, η διείσδυση υδάτων στους κίονες και τους δόμους του, κατασκευασμένους από τοπικό λίθο, δημιουργεί πρόσθετους κινδύνους.

Το Κολοσσαίο της Ρώμης, αρένα για μονομαχίες και θεάματα, ανεγέρθηκε ανάμεσα στα έτη 70-80 μ.Χ. Το χιόνι και οι χαμηλές θερμοκρασίες δεν είναι συνήθη στην ιταλική πρωτεύουσα. Οταν χιονίζει, ωστόσο, το χιόνι επικάθεται στην πέτρα, που αποτελεί δομικό στοιχείο του μνημείου, και λιώνοντας μπαίνει από ρωγμές μέσα σε αυτήν. Αποτέλεσμα: συνεχείς θραύσεις του λίθου. «Είναι προβληματικό να εισδύει το νερό σε κάθε μέρος του Κολοσσαίου» λέει ο Άντριους και προειδοποιεί: αν δεν υπάρξουν λύσεις, το Κολοσσαίο θα πει «αριβεντέρτσι».

Η αιγυπτιακή Σφίγγα έχει δημιουργηθεί κάπου ανάμεσα στα 2686-2134 π.Χ. και καταστρέφεται μπροστά στα μάτια της ανθρωπότητας. Όταν βρέχει, το νερό συγκεντρώνεται μέσα και κάτω από αυτό. Όμως, το χειρότερο δεν είναι αυτό, αλλά οι άνεμοι που πνέουν με μεγάλη ταχύτητα και δημιουργούν αμμοθύελλες. «Είναι σαν να ξύνεις την επιφάνεια με εργαλείο» λέει ο κ. Αντριους.

Το Άγαλμα της Ελευθερίας, δώρο της Γαλλίας στην Αμερική, είναι ολόκληρο κατασκευασμένο από μπρούντζο. Το κράμα παρουσιάζει τεράστια οξείδωση λόγω των βροχών και όλο το εξωτερικό μέρος έχει πρασινίσει. Επίσης, άλλες χημικές διαδικασίες, λόγω ρύπανσης στην πόλη, δημιουργούν κινδύνους για το τεράστιο γλυπτό, που αποτελεί σύμβολο της Νέας Υόρκης και πρέπει να συντηρείται διαρκώς.

Το Ulysses S. Grant Memorial, στην Ουάσιγκτον, είναι φτιαγμένο επίσης από μπρούντζο. Αποτελεί παράδειγμα προς αποφυγήν, καθώς η όξινη βροχή, που προξενείται από τη ρύπανση, του προξενεί σημαντικές φθορές. Δεν κινδυνεύει μόνο από τις χαμηλές, αλλά και από τις υψηλές θερμοκρασίες που επιταχύνουν τις βλάβες. Τουλάχιστον μία φορά τον χρόνο, οι συντηρητές του βάζουν... αδιάβροχο. Όχι, δεν το «ντύνουν». 
Το περνούν με κερί, που επιτρέπει να μη βρέχεται... μέχρι το κόκαλο.


Πηγή: Α. Κώττη, Έθνος

 erroso.blogspot.com